تو را دارم اي گل، جهان با من است.
تو تا با مني، جان جان با من است.
چو ميتابد از دور پيشانيات
كران تا كران آسمان با من است.
چو خندان به سوي من آيي به مهر
بهاري پر از ارغوان با من است !
كنار تو هر لحظه گويم به خويش
كه خوشبختي بیكران با من است.
روانم بياسايد از هر غمي
چو بينم كه مهرت روان با من است.
چه غم دارم از تلخي روزگار،
شكر خنده آن دهان با من است.
____________________________________________________________________________________

_______________________________________________________________________________________

سوار هواپیما شد. می رفت تا در کنفرانس دیگری شرکت کند؛ تا مردمان را به سوی خدا بخواند. او یک مبلغ دینی بود. هواپیما از زمین برخاست. ابری آسمان را پوشاند.
اندکی بعد، صدایی از بلندگو به گوش رسید،« طوفان در پیش است.» موجی از نگرانی به دل ها راه یافت،
طوفان شروع شد؛ طولی نکشید که هواپیما مانند چوب پنبه بر روی دریایی خروشان بالا رفت و دیگر بار فرود افتاد. او نیز نگران شده بود؛ اظطراب به جانش چنگ انداخت. تازه می فهمید به آنچه خود به مردم می گوید ایمانی ضعیف دارد. همه آشفته بودند. ناگاه نگاهش به پسرکی افتاد خردسال ؛ آرام و بی صدا نشسته بود و کتابش را می خواند؛ ابدا اضطراب در دنیای او راه نداشت؛ بالاخره هواپیما از چنگ طوفان رها شد و به مقصد رسید . مسافران، شتابان هواپیما را ترک کردند اما او همچنان بر جای خویش نشست. می خواست راز این آرامش را بدان .... ادامه مطلب لطفا ... نظر فراموش نشه لطفا...
____________________________________________________________________________________

اگه ديدي بغض كردي؛ ولي دليل گريه كردن پيدا
نمي كني اگه دنبال يه جايي مي گشتي که
داد بزني ...
بدون که دل خدا برات تنگ شده و مي خواد
صداش كني...